Home sweet home
Blijf op de hoogte en volg Maaike
17 Maart 2014 | Verenigd Koninkrijk, York
Ik ben inmiddels alweer thuis voor de paasvakantie, maar twee dagen geleden op het vliegveld, schreef ik het volgende;
Zo… de laatste essay zijn geschreven (voorlopig in ieder geval), Katie en Catherine (mijn twee Australische vriendinnen) zijn op wintersport, iedereen is uitgezwaaid en nu is het wachten op de boardingtime van mijn vliegtuig. Na tien weken studeren, hebben ze hier in Engeland namelijk wel weer behoefte aan aan zes (!) weken Paasvakantie. De meeste van mijn Engelse huisgenootjes zijn meteen de eerste dag naar huis vertrokken en ik ben dus bijna ook weer thuis.
Ik weet dat het misschien gek is om tijdens je uitwisseling van zes maanden, zes weken op huis aan te gaan (al zit ik straks ook een paar dagen in Berlijn en een week in Istanbul), maar zo ben ik nou eenmaal! Jullie moeten weten dat de campus in York een klein dorpje is waar nu alle restaurants en cafés gesloten zijn, de minimarkt (want een supermarkt kan je het niet noemen) slechts twee uur per dag open is en drie kwart van de bevolking vertrokken is. Ik had mijn heil natuurlijk in de bieb kunnen zoeken, die nog steeds 24 uur per dag open is, maar mijn punt is dat er weinig is om voor in York te blijven. Reizen in Engeland is belachelijk duur (een treinticket naar Londen kost tussen 60 en 100 euro, afhankelijk van wanneer je het koopt) en er is in Utrecht zoveel om wel een paar weken voor thuis te komen.
De afgelopen weken heb ik Utrecht veel gemist; Brandmeesters, die ouwe domtoren, de UHSK, mijn kleine, scheve kamertje, vrienden, familie… Maar ook de Nederlanders in het algemeen. Het verschil tussen die kaaskoppen en Engelsen is veel groter dat ik had gedacht. – For all my English friends who will try to read this blog, I am not sure how google will translate this page, so to make sure that you don’t get the message wrong; you’re absolutely amazing! P-block forever! –
Maar Engelsen dus… raar volkje! Ze zijn veel beleefder dan wij zijn, behulpzaam en heel vriendelijk. Maar op hetzelfde moment heel gesloten en gereserveerd, de uitzondering daar gelaten natuurlijk. Het is soms lastig om te bepalen of iemand je echt graag mag of gewoon beleefd is. Persoonlijke, diepgaande gesprekken worden (soms) uit de weg gegaan, dus je kun t ze voorstellen hoe ik met mijn “open-boek”, emotionele “flap-uit” karakter moest wennen en zij aan mij.
Inmiddels, na tien weken, is dat wel gelukt. Ik ben er inmiddels aan gewend dat “how are you doing” niet altijd “hee, hoe gaat het nou met je” betekent, maar gewoon “hoi, ik heb haast”. Deze plek begint steeds meer als thuis te voelen, ironisch genoeg kwam dat gevoel een week geleden… Maar in ieder geval ga ik nu met het gevoel naar huis dat ik gelukkig over zes weken weer tussen die leuke, gesloten Engelsen zit, die inmiddels echte vrienden van me zijn geworden. Ondanks mijn faalangst, autistische trekjes, gebrek aan zelfvertrouwen, of hoe je het ook noemen wil, heb ik er een nieuw thuis bij! En nu op naar Uutje…
Zo… de laatste essay zijn geschreven (voorlopig in ieder geval), Katie en Catherine (mijn twee Australische vriendinnen) zijn op wintersport, iedereen is uitgezwaaid en nu is het wachten op de boardingtime van mijn vliegtuig. Na tien weken studeren, hebben ze hier in Engeland namelijk wel weer behoefte aan aan zes (!) weken Paasvakantie. De meeste van mijn Engelse huisgenootjes zijn meteen de eerste dag naar huis vertrokken en ik ben dus bijna ook weer thuis.
Ik weet dat het misschien gek is om tijdens je uitwisseling van zes maanden, zes weken op huis aan te gaan (al zit ik straks ook een paar dagen in Berlijn en een week in Istanbul), maar zo ben ik nou eenmaal! Jullie moeten weten dat de campus in York een klein dorpje is waar nu alle restaurants en cafés gesloten zijn, de minimarkt (want een supermarkt kan je het niet noemen) slechts twee uur per dag open is en drie kwart van de bevolking vertrokken is. Ik had mijn heil natuurlijk in de bieb kunnen zoeken, die nog steeds 24 uur per dag open is, maar mijn punt is dat er weinig is om voor in York te blijven. Reizen in Engeland is belachelijk duur (een treinticket naar Londen kost tussen 60 en 100 euro, afhankelijk van wanneer je het koopt) en er is in Utrecht zoveel om wel een paar weken voor thuis te komen.
De afgelopen weken heb ik Utrecht veel gemist; Brandmeesters, die ouwe domtoren, de UHSK, mijn kleine, scheve kamertje, vrienden, familie… Maar ook de Nederlanders in het algemeen. Het verschil tussen die kaaskoppen en Engelsen is veel groter dat ik had gedacht. – For all my English friends who will try to read this blog, I am not sure how google will translate this page, so to make sure that you don’t get the message wrong; you’re absolutely amazing! P-block forever! –
Maar Engelsen dus… raar volkje! Ze zijn veel beleefder dan wij zijn, behulpzaam en heel vriendelijk. Maar op hetzelfde moment heel gesloten en gereserveerd, de uitzondering daar gelaten natuurlijk. Het is soms lastig om te bepalen of iemand je echt graag mag of gewoon beleefd is. Persoonlijke, diepgaande gesprekken worden (soms) uit de weg gegaan, dus je kun t ze voorstellen hoe ik met mijn “open-boek”, emotionele “flap-uit” karakter moest wennen en zij aan mij.
Inmiddels, na tien weken, is dat wel gelukt. Ik ben er inmiddels aan gewend dat “how are you doing” niet altijd “hee, hoe gaat het nou met je” betekent, maar gewoon “hoi, ik heb haast”. Deze plek begint steeds meer als thuis te voelen, ironisch genoeg kwam dat gevoel een week geleden… Maar in ieder geval ga ik nu met het gevoel naar huis dat ik gelukkig over zes weken weer tussen die leuke, gesloten Engelsen zit, die inmiddels echte vrienden van me zijn geworden. Ondanks mijn faalangst, autistische trekjes, gebrek aan zelfvertrouwen, of hoe je het ook noemen wil, heb ik er een nieuw thuis bij! En nu op naar Uutje…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
